26 χρόνων!

Μεγαλύτερος κατά έναν ακόμα χρόνο. Σαν να ήταν εχθές παίζαμε με αδερφό και φίλους στους τσιμεντένιους δρόμους της μικρής μας γειτονιάς. Φίλοι, φίλες, παρέες, τα είχαμε όλα. Άλλες φορές μαλώναμε, άλλες φορές γελούσαμε και άλλες φορές παίζαμε. Τα χρόνια πέρασαν, έγινα...

Ο πόνος, είναι κομμάτι της ζωής!

«Μάλλον πρέπει να απομακρυνθούμε! Είναι επικίνδυνα!» Μου ψιθύρισε το μυαλό. Εγώ δεν απάντησα, έμεινα εκεί να κοιτάζω το χάος κατάματα. «Σε παρακαλώ, πάμε να φύγουμε, φοβάμαι!» Έκλαψε για άλλη μια φορά, μα δεν αντέδρασα καθόλου. Το μυαλό με τα χέρια του, τράβηξε απαλά...

Μια στιγμή

Πώς γίναμε δυο ξένοι; Ποιος πέταξε την πρώτη πέτρα στο γυαλί της ευτυχίας μας; Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι πλέον, πέρασε καιρός. Έχω ξεχάσει πώς ήσουν όταν σε γνώρισα. Μα ακόμα χειρότερα, έχω ξεχάσει ποιος ήμουν πριν σε γνωρίσω. Δώσαμε υποσχέσεις, γελάσαμε και...

Comprehensive Java Multithreading Tutorial (2024)

Hello and welcome to Bits and Stories! In today’s post, we’ll explore Java Multithreading—one of the most essential and exciting features in Java for creating robust, high-performance applications. If you’re looking to harness the power of multithreading to make your...

Το παραλήρημα ενός αθάνατου – Μου λείπεις

Ημερολόγιο, καταχώρηση: 35915, Ημερομηνία: 26-03-2019 Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει καθώς το γελαστό σου πρόσωπο χαράζεται στις σκέψεις μου. Αναμνήσεις από μια άλλη ζωή, λίγο διαφορετική, γεμάτη μαγεία και ελπίδα. Το βλέμμα σου δάμαζε τον θυμό μου και...

Η σκιά εκείνη που ποτέ δεν πήρε τα μάτια της από πάνω σου

Σίγουρα το έχεις νιώσει και εσύ αυτό το συναίσθημα, ξεκινάει μια βαριά αβεβαιότητα για το αύριο, μια σκοτεινή φιγούρα σε κάποια ξεχασμένη γωνία του μυαλού σου, που ποτέ δεν σταμάτησε να σε παρακολουθεί. Εσύ σήκωσες δειλά-δειλά τα φοβισμένα μάτια του θολού μυαλού σου...

Το βάρος του κόσμου

Φοβάσαι το «αύριο», τα «αν» σε τρομοκρατούν και τα «γιατί» δεν βρίσκουν απαντήσεις. Υπάρχουν μέρες που τα σκεπάσματα είναι πολύ βαριά. Άραγε ζύγιζαν τόσο πολύ το βράδυ που έπεσες για ύπνο; Το βάρος που νιώθεις, είναι το «βάρος του κόσμου» και οι ευθύνες που έχουν...

Καπετάνιος το εγώ μου

Πόσες φορές άφησα το πηδάλιο του μυαλού μου στα στιβαρά χέρια του ’Εγώ’ μου; Η ‘Λογική’ υπάκουσε, κατέβασε το κεφάλι και παραχώρησε το τιμόνι. Η πορεία που χάραξε το ‘Εγώ’ πάντα μοναχική και σκοτεινή. Το ‘Εγώ’ αγέρωχο, και επιβλητικό. Κανείς δεν του λέει όχι. Οι μόνοι...

Τα χρυσά μήλα

Και έτσι φτάσαμε εδώ! Έχω απλώσει το χέρι, βρήκα τα χρυσά μήλα. Αχ, σας κυνηγούσα τόσο καιρό και τώρα βρίσκεστε μπροστά μου. Το χέρι μου μια σπιθαμή απόσταση από τον καρπό σας και ο φόβος ριζώνει στην καρδιά μου. Μήπως είναι καλύτερα να μη σας γευτώ; Μήπως μόλις σας...

Μάχη με το χθες

Και πάλι απόψε στο όνειρο μου, ήταν εκεί. Σχέσεις που δεν πέτυχαν, φίλοι που δεν είναι σήμερα κοντά μου, ευκαιρίες που έχασα και τα όνειρα που φοβήθηκα να κυνηγήσω. Σκαρφάλωσα την βουνοκορφή του ονείρου, ταξίδι μακρύ και δύσβατο. Είδα την λάμψη του ήλιου, ένιωσα τον...
Θυμός

Θυμός

(Διαβάστε το προηγούμενο μέρος εδώ: http://metaximas.org/2019/04/17/%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7/) Το τηλέφωνο χτύπησε και ένα μαχαίρι...

read more
Άρνηση

Άρνηση

Ξημέρωσε πάλι απόψε, ο ήλιος το ίδιο λαμπερός με εχθές, πως να μην χαμογελάσω; Θα σηκωθώ, θα ντυθώ και σιγά-σιγά θα ξεκινήσω να καθαρίζω το σπίτι....

read more
26 χρόνων!

26 χρόνων!

Μεγαλύτερος κατά έναν ακόμα χρόνο. Σαν να ήταν εχθές παίζαμε με αδερφό και φίλους στους τσιμεντένιους δρόμους της μικρής μας γειτονιάς. Φίλοι,...

read more